Την Παταγονία έχουν χτυπήσει οι περισσότεροι μετεωρίτες.

Η νότια Αργεντινή και συγκεκριμένα μια ηφαιστειακή περιοχή της Παταγονίας, που αποκαλείται «Πλαγιά του Διαβόλου», είναι το μέρος του πλανήτη μας που αποτελεί το πεδίο των μεγαλύτερων κρατήρων από την πτώση μετεωριτών, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα.

Η περιοχή καλύπτει έκταση περίπου 400 τετραγωνικών χιλιομέτρων και είναι διάσπαρτη από τα σημάδια που προκλήθηκαν από την πρόσκρουση τουλάχιστον 100 μετεωριτών και κομητών πριν 130.000 έως 780.000 χρόνια. Κάθε κρατήρας έχει διάμετρο 100 έως 500 μέτρων και βάθος 30 έως 50 μέτρων, κάτι που δεν συναντάται πουθενά αλλού στον κόσμο, από την άποψη του μεγέθους των κρατήρων. Από την άποψη του συνολικού αριθμού κρατήρων, η Παταγονία έρχεται δεύτερη στον κόσμο, μετά την περιοχή Σικχότε-Ααλίν της Σιβηρίας, όπου έχουν βρεθεί 159 κρατήρες, αλλά μικρότερου μεγέθους. Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Geomorphology” (Γεωμορφολογία), έγινε από αργεντινούς ερευνητές με επικεφαλής τον Rogelio Acevedo του Νότιου Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών και τον Hugo Corbelia, ο οποίος και είχε εντοπίσει την τοποθεσία για πρώτη φορά στη δεκαετία του ΄70, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο. Μετά από 30 χρόνια, οι αργεντινοί ερευνητές, με χρηματοδότηση από το National Geographic και την τοπική κυβέρνηση της επαρχίας Τσουμπούτ, μπόρεσαν να μελετήσουν εξονυχιστικά την περιοχή. Όπως ανέφεραν, ένας μόνο από τους μετεωρίτες που είχαν πέσει στην περιοχή πριν χιλιάδες χρόνια, αν σήμερα έπεφτε πάνω σε μια μεγάλη πόλη όπως το Μπουένος Άιρες, την πρωτεύουσα της Αργεντινής, θα την εξαφάνιζε τελείως μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Οι κρατήρες της Παταγονίας, που είναι ορατοί μέσω του Google Earth, είναι όμοιοι με αυτούς της Σελήνης, του Ερμή, του Άρη και της Αφροδίτης. Έχουν διατηρηθεί σε καλή κατάσταση, επειδή βρίσκονται σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Γης, άνυδρη και αραιοκατοικημένη, κυρίως από κτηνοτρόφους που βόσκουν πρόβατα. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η περιοχή πρέπει να προστατευθεί από τους τουρίστες και να κηρυχθεί φυσικό πάρκο. Η Αργεντινή έχει ένα ακόμη μικρότερο πεδίο κρατήρων (Campo de Cielo) στα βόρεια της χώρας. Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν μόνο εννέα τέτοια πεδία, δηλαδή περιοχές που στο παρελθόν έχουν σφυροκοπηθεί μαζικά από την πτώση ουρανίων σωμάτων.

Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Περιμένοντας το... τέλος του κόσμου

Με τη συνεχή και επιστάμενη μελέτη των διαφόρων αστρονομικών και αστροφυσικών φαινομένων, οι επιστήμονες είναι σήμερα σε θέση να εξηγήσουν πολλά από τα φαινόμενα που οι προηγούμενες γενιές θεωρούσαν ανεξήγητα. Εκλείψεις ηλίου, εμφάνιση λαμπρών κομητών, θεαματικές αλλά ακίνδυνες βροχές μετεώρων, έγιναν στο παρελθόν αιτία για τη διασπορά τρομαχτικών προφητειών και ασύδοτης κινδυνολογίας που πολλές φορές είχε σαν αποτέλεσμα ανυπολόγιστες κοινωνικές και ψυχολογικές επιπτώσεις, οι οποίες οδήγησαν πολλά άτομα ακόμη και στην αυτοκτονία. Ακόμη και σήμερα, στις αρχές του 21ου αιώνα, πολλές φορές οι «προφητείες» για τη συντέλεια του κόσμου. Πάρτε για παράδειγμα την καταστροφολογία για το τέλος του κόσμου στις 21 Δεκεμβρίου του 2012. Διακόσια σχεδόν βιβλία, δεκάδες ντοκιμαντέρ και κυρίως χιλιάδες άρθρα στο Διαδίκτυο, περιγράφουν όλα όσα υποστηρίζουν ότι «προέβλεψαν» ο Νοστράδαμος, οι Μάγια, κι ένα σωρό άλλοι υποτιθέμενοι «προφήτες». Φυσικά αυτού του είδους οι «προφητείες» δεν είναι κάτι το καινούργιο. Τον Μάη του 1910, για παράδειγμα, η εμφάνιση του πασίγνωστου κομήτη του Χάλεϊ αναστάτωσε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Εκατομμύρια άνθρωποι ξενύχτησαν στους δρόμους και στις πλατείες περιμένοντας το... μοιραίο, που τελικά δεν συνέβη!

Αναβλήθηκε...
Ακόμη πιο πρόσφατα, τον Φεβρουάριο του 1962, ένα νέο κύμα πανικού κατέλαβε την ανθρωπότητα όταν Ινδοί αστρολόγοι είχαν «προβλέψει» τη συντέλεια του κόσμου. Οταν, επιτέλους, έφτασε η αναμενόμενη μέρα της καταστροφής, στις 4 Φεβρουαρίου 1962, τί­ποτε το ασυνήθιστο δεν συνέβη... Εμφανώς το τέλος του κόσμου είχε αναβληθεί! Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι οι διάφορες αυτοπρόσκλητες Κασσάνδρες θα είχαν μάθει το μάθημά τους. Κι όμως το 1982 ξαναχτύπησαν και πάλι. Οι εφημερίδες της εποχής ανακοίνωναν και πάλι νέες «προφητείες» για τη συντέλεια του κόσμου και νέες καταστροφές που θα συνέβαιναν στις 10 Μαρτίου 1982. Το ξεκίνημα της νέας κινδυνολογίας πήρε τις μεγαλύτερες διαστάσεις του στις αρχές του 1982 με την επανέκδοση ενός βιβλίου που είχε γραφτεί το 1974 και τίτλο «Η Επίδραση του Δία». Στο βιβλίο αυτό «προειδοποιούσαν», τους Καλιφορνέζους κυρίως, ότι το 1982 το Λος Αντζελες θα καταστραφεί από έναν ισχυρότατο σεισμό, ενώ παρόμοιες δονήσεις θα συνταράξουν και άλλα μέρη του πλανήτη μας... Τα διάφορα ειδησεογραφικά πρακτορεία μετέδωσαν τις «πληροφορίες» αυτές και χιλιάδες εφημερίδες σ’ όλο τον κόσμο τις δημοσίευσαν στην πρώτη τους σελίδα. Αυτό ήταν! Αστρολόγοι, θρησκομανείς και κάθε είδους προφήτες και κινδυνολόγοι είχαν την τιμητική τους. Και τι δεν προβλέφθηκε: Λοιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί, και δεκάδες άλλες βιβλικές καταστροφές. Παρά τις επανειλημμένες επίσημες και υπεύθυνες διαβεβαιώσεις των ειδικών επιστημόνων δεν ήταν και λίγοι εκείνοι που καρδιολαχτάρησαν. Τελικά, όπως ήταν φυσικό, δεν έγινε τίποτα.

Σεισμοί, καταποντισμοί και άλλες φαντασιώσεις

Οσο πλησιάζουμε την 21η Δεκεμβρίου 2012, οι μύθοι και οι παραξενιές που ακούγονται όλο και πληθαίνουν. Και τι δεν έχουν «προβλέψει» οι διάφορες σύγχρονες Κασσάνδρες γι’ αυτή την ημερομηνία: σύγκρουση της Γης με έναν φανταστικό πλανήτη ονόματι Νιμπίρου, ακτινοβολίες από την κεντρική μαύρη τρύπα του Γαλαξία μας σε απόσταση 27.000 ετών φωτός, μια πλανητική ευθυγράμμιση που θα επιφέρει τεράστιους σεισμούς και καταποντισμούς στη Γη, τη γεωμαγνητική αλλαγή των πόλων της Γης, κι άλλες παρόμοιες συγκλονιστικές φαντασιώσεις.

Μήπως όλα αυτά σημαίνουν ότι το 2012 δεν θα υπάρξει κανένας καταστροφικός σεισμός ή κάποια άλλη φυσική θεομηνία σε κάποιο σημείο του κόσμου; Όχι, βέβαια. Γιατί οι φυσικές καταστροφές μπορεί να συμβούν οποιαδήποτε στιγμή από πλήρως κατανοητές επιστημονικά αιτίες και δεν θα οφείλονται στους λόγους που «προβλέπουν» οι σύγχρονες Κασσάνδρες. Κι όταν κάποια στιγμή, σε πέντε δισεκατομμύρια χρόνια, θα φτάσει πράγματι το τέλος της Γης μας, να είστε βέβαιοι ότι θα είναι ένα τέλος το οποίο θα έλθει με τρόπους που ούτε καν φαντάζονται οι διάφοροι ψευδοπροφήτες της εποχής μας. Για περισσότερες πληροφορίες: http://astrobiology.nasa.gov/ask-an-astrobiologist/intro/nibiru-and-doomsday-2012-questions-and-answers.

Διονύσης Π. Σιμόπουλος, Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Ο κοχλίας του Αρχιμήδη «γεννήτρια» ηλεκτρισμού

Ερευνητές της Ανώτατης Σχολής Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης (ΑΣΠΑΙΤΕ) «ανακαλύπτουν» ξανά τον κοχλία του Αρχιμήδη και προτείνουν 23 αιώνες μετά την αντίστροφη χρήση του για την παραγωγή «πράσινης» ηλεκτρικής ενέργειας σε μικρά υδροηλεκτρικά έργα.

Η πρόταση των ερευνητών της ΑΣΠΑΙΤΕ για μικρά υδροηλεκτρικά έργα έχει χαμηλό κόστος.






Ο Αρχιμήδειος κοχλίας, ή υδρόβιδα, η απλή όσο και ιδιοφυής εφεύρεση του 3ου π.Χ. αιώνα που χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα για την άντληση αρδευτικού νερού από τα ποτάμια, μπορεί να αξιοποιηθεί αντίστροφα σε περιόδους κλιματικής αλλαγής ως μια φθηνή και έξυπνη υδροστροβιλική μηχανή, που θα ανακτά με φιλοπεριβαλλοντικό τρόπο την υδραυλική ενέργεια των υδατοπτώσεων και θα παράγει σημαντικότατες ποσότητες ηλεκτρισμού, συμβάλλοντας στη βιώσιμη ανάπτυξη.

Αποψη ενός τέτοιου έργου στο Εργαστήριο Υδραυλικής της ΑΣΠΑΙΤΕ.

Οπως εξηγεί ο καθηγητής της ΑΣΠΑΙΤΕ, Βασίλειος Στεργιόπουλος, «αντί να περιστρέψουμε τον κοχλία με ηλεκτρικό τρόπο για να αντλήσουμε νερό ξοδεύοντας ενέργεια, μπορούμε να τον περιστρέψουμε με τη δυναμική ενέργεια του νερού, και αυτός να παράγει ηλεκτρισμό».

Χαμηλό κόστος
Σύμφωνα με τον ερευνητή, ο οποίος θα παρουσιάσει την εργασία του μαζί με την Αλκηστη Στεργιοπούλου στο 3ο Πανελλήνιο Συνέδριο του Συμβουλίου Περιβάλλοντος του ΑΠΘ, η υλοποίηση μικρών αρχιμήδειων υδροηλεκτρικών σταθμών είναι σχετικά απλή, με χαμηλό κόστος (τουλάχιστον 30% χαμηλότερο από τους συμβατικούς Υ/Η σταθμούς), ενώ έχει μηδαμινές περιβαλλοντικές επιπτώσεις και δεν αποτελεί εμπόδιο στην ασφαλή διέλευση της ιχθυοπανίδας. Ωστόσο, το μεγαλύτερο πλεονέκτημά τους είναι ότι μπορούν να εγκατασταθούν και σε θέσεις με μικρές υψομετρικές διαφορές (1 ως 10 μ.) και συνεχίζουν να λειτουργούν και υπό συνθήκες μειωμένων παροχών νερού. Αυτό καθιστά τη μέθοδο εφαρμόσιμη σε εκατοντάδες θέσεις σε ελληνικά ποτάμια που μέχρι σήμερα θεωρούνται ως μη αξιοποιήσιμες.

ΥΔΡΟΒΙΔΑ: Μια μηχανή με ιστορία 23 αιώνων

Ο ατέρμων κοχλίας ή υδρόβιδα, ή αρχιμήδεια κοχλιωτή αντλία αποτελεί μία από τις παλαιότερες μηχανές που παραμένουν ακόμη και σήμερα σε λειτουργία. Η ανακάλυψή του έγινε κατά τον 3ο π.Χ. αιώνα και αποδίδεται στον Αρχιμήδη. Ενα στροφείο με ελικοειδή πτερύγωση, μέσα σε κύλινδρο, είναι βυθισμένο στο νερό με το ένα του άκρο. Με την περιστροφή του το νερό κινείται ανοδικά μέσα στα ελικοειδή πτερύγια και μεταφέρεται στο άνω άκρο της διάταξης. Ο μηχανικός και αρχιτέκτων Βιτρούβιος έδωσε μια λεπτομερή περιγραφή της κατασκευής του αρχιμήδειου κοχλία στο έργο του «De Αrxhitectura» τον 1ο π.Χ. αιώνα. Τον 17ο αιώνα, η περίφημη παρισινή αρχιμήδεια «πολυ-μηχανή» του Marly θεωρήθηκε ως ένα από τα θαύματα του κόσμου της τεχνικής, αποτελώντας το μεγαλύτερο ολοκληρωμένο αρδευτικό σύστημα. Κατασκευάστηκε το 1684 με εντολή του Λουδοβίκου 15ου με στόχο την άντληση νερού από τον Σηκουάνα για την κάλυψη των αρδευτικών αναγκών των παλατιών Βερσαλλιών και Μαρλί και περιελάμβανε 14 υδροτροχούς και 250 κοχλίες.

Πηγή: Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Βρήκαν το πιο ήρεμο και ξηρό σημείο της Γης

Τo πιο ήρεμο, ψυχρό και ξηρό σημείο της Γης ονομάζεται Ridge Α. Πρόκειται για μια τοποθεσία στο μεγάλο οροπέδιο στο κέντρο της Ανταρκτικής που βρίσκεται σε ύψος 4.053 μέτρων.
Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξε ομάδα Αμερικανών και Αυστραλών ειδικών, η οποία, χρησιμοποιώντας δορυφορικές εικόνες και αναλύοντας κλιματικά και άλλα δεδομένα, αναζητούσε το καλύτερο σημείο του πλανήτη για το στήσιμο ενός διαστημικού παρατηρητηρίου - ένα σημείο στο οποίο απολύτως τίποτε να μην εμποδίζει τα τηλεσκόπια που παρατηρούν το Διάστημα. Οι έρευνες της ομάδας οδήγησαν στο Ridge Α, όπου η μέση θερμοκρασία τον χειμώνα μπορεί να ολισθήσει στους μείον 94 βαθμούς Κελσίου. Οπως επισημαίνει στους «Τάιμς του Λονδίνου» ο επικεφαλής της μελέτης, καθηγητής Ουίλ Σάντερς του Πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας, πρόκειται για ένα πλήρως απάνεμο σημείο, με απειροελάχιστη υγρασία στον αέρα, κάτι που κρίνεται εξαιρετικά χρήσιμο για τη διαστημική παρατήρηση, αφού οι άνεμοι και οι ατμοσφαιρικές διαταραχές προκαλούν αλλοιώσεις στη λάμψη των άστρων.

Τηλεσκόπιο
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, ένα τηλεσκόπιο στην επίμαχη περιοχή θα μπορούσε να δώσει εικόνες υψηλής ευκρίνειας, ανάλογες με αυτές που θα λαμβάνει το διαστημικό τηλεσκόπιο «Ηubble». «Απ όλες τις πλευρές είναι πιο εύκολο να εγκαταστήσει κανείς ένα διαστημικό παρατηρητήριο στο Ridge Α, αφού δεν υπάρχουν τυφώνες, σεισμοί και ανεμοθύελλες», υπογραμμίζει ο καθηγητής Σάντερς. Στο Ridge Α -επισήμως τουλάχιστον- δεν έχει καταγραφεί ποτέ μέχρι σήμερα ανθρώπινη παρουσία. Στη δορυφορική εικόνα της Ανταρκτικής στη μέση της ηπείρου σημειώνεται με κόκκινο κύκλο το Ridge Α.

Πηγή: Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Στην Ινδία ο μεγαλύτερος κρατήρας της Γης;

Μια μυστηριώδης υποθαλάσσια λεκάνη στα ανοιχτά των ακτών της Ινδίας είναι πιθανότατα ο μεγαλύτερος κρατήρας που έχει ποτέ υπάρξει στη Γη από πτώση ουράνιου σώματος, πολύ μεγαλύτερος από τον κρατήρα στο Γιουκατάν του Μεξικού. Και αν οι επιστήμονες που τον ανακάλυψαν έχουν δίκιο, τότε ίσως είναι υπεύθυνος για την μαζική εξαφάνιση των δεινοσαύρων πριν 65 εκατ. χρόνια. Η ανακάλυψη έγινε από ομάδα ερευνητών υπό τον ινδικής καταγωγής επιστήμονα Σανκάρ Τσατερτζί του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου του Τέξας των ΗΠΑ και πρόκειται να παρουσιαστεί, αυτό το μήνα, στο ετήσιο συνέδριο της Γεωλογικής Εταιρίας της Αμερικής, όπως ανακοίνωσε η τελευταία. Η τεραστίων διαστάσεων βυθισμένη λεκάνη Σίβα (που, σημαδιακά, φέρει το όνομα του ινδικού θεού της καταστροφής) βρίσκεται στη δυτική ακτή της χώρας και αποτελεί αντικείμενο έντονης εκμετάλλευσης για άντληση πετρελαίου και αερίου. Ορισμένοι κρατήρες είναι ανάμεσα στις πιο παραγωγικές τοποθεσίες άντλησης υδρογονανθράκων στη Γη. «Πρόκειται για τον μεγαλύτερο γνωστό κρατήρα στον πλανήτη μας», δήλωσε ο Τσατερτζί, που εκτιμά ότι δημιουργήθηκε από την πτώση ενός τεράστιου ουράνιου σώματος με διάμετρο γύρω στα 40 χλμ. Συγκριτικά, το ουράνιο αντικείμενο που έπεσε στην χερσόνησο Γιουκατάν του Μεξικού και μέχρι σήμερα θεωρείται ως η πιθανότερη αιτία για την εξαφάνιση των δεινοσαύρων, εκτιμάται ότι είχε διάμετρο μόλις οκτώ έως δέκα χιλιομέτρων. Σύμφωνα με τις νέες εκτιμήσεις των ερευνητών, η πτώση του ουράνιου σώματος στην Ινδία είχε κατακλυσμικές συνέπειες. Εξαέρωσε τον φλοιό της Γης στο σημείο της σύγκρουσης, αφήνοντας μόνο καυτό υλικό από τον εσωτερικό μανδύα του πλανήτη.Είναι επίσης πιθανό ότι η πρόσκρουση επιδείνωσε τις διαδοχικές ηφαιστειακές εκρήξεις στην περιοχή του Ντεκάν, ενώ εκτιμάται ότι οδήγησε στην αποκοπή των Σεϊχελλών από την Ινδική τεκτονική πλάκα, με συνέπεια τα νησιά να κατευθυνθούν πλέον προς την Αφρική. Οι σημερινές γεωλογικές ενδείξεις παραπέμπουν σε δραματικά γεγονότα, κατά τους ερευνητές. Ο εξωτερικός δακτύλιος του κρατήρα Σίβα έχει διάμετρο περίπου 500 χλμ. και ένα μεγάλο μέρος του βρίσκεται βυθισμένος κάτω από την ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα της δυτικής Ινδίας. Όπου όμως είναι ορατός, ο κρατήρας είναι διάσπαρτος από ψηλούς γκρεμούς, ενεργά ρήγματα και καυτές πηγές. Η πρόσκρουση φαίνεται να κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος από το πάχους 50 περίπου χλμ. στρώμα γρανίτη στη δυτική ακτή της Ινδίας. Οι επιστήμονες σχεδιάζουν πρόσθετες έρευνες στο βυθό του βυθισμένου κρατήρα για να βρουν πιθανά ίχνη μετάλλων και άλλων στοιχείων (όπως το ιρίδιο που συνήθως αφήνουν ως «αποτύπωμα» οι αστεροειδείς) για να επιβεβαιώσουν την θεωρία τους.
Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Επιβεβαιώθηκε το στοιχείο 114

Ομάδα αμερικανών επιστημόνων από το Εθνικό Εργαστήριο Λόρενς Λίβερμορ του υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ μπόρεσαν να επιβεβαιώσουν, δηλαδή να επαναλάβουν για δεύτερη φορά, την παραγωγή του ιδιαίτερα βαρέος στοιχείου 114 του Περιοδικού Πίνακα, δέκα ολόκληρα χρόνια μετά την ανακοίνωση για πρώτη φορά από επιστήμονες του ρωσικού Ινστιτούτου Πυρηνικών Ερευνών ότι είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν αυτό το στοιχείο. Η έρευνα για το στοιχείο 114 έχει εδώ και καιρό υπάρξει κομβικό σημείο της λεγόμενης «νήσου σταθερότητας» στον χώρο της πυρηνικής επιστήμης. Η επιβεβαίωση του στοιχείου από αμερικανικής πλευράς, η οποία παρουσιάστηκε στο περιοδικό φυσικής “Physical Review Letters”, έγινε από ερευνητές με επικεφαλής τον καθηγητή χημείας του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Μπέρκλεϊ Χάινο Νίτσε, στις εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ. Οι επιστήμονες δημιούργησαν δύο διαφορετικούς πυρήνες του στοιχείου 114, ο καθένας ένα ισότοπο με 114 πρωτόνια αλλά διαφορετικό αριθμό ηλεκτρονίων. Αναλυτικότερα, το ένα ισότοπο 114 (που «έζησε» ένα δέκατο του δευτερολέπτου) περιείχε 114 πρωτόνια και 172 νετρόνια, ενώ το δεύτερο (που «έζησε» μισό δευτερόλεπτο) περιείχε 114 πρωτόνια και 173 νετρόνια. «Επιβεβαιώνοντας την παραγωγή του στοιχείου 114, έχουμε πλέον άρει την οποιαδήποτε αμφιβολία για την αξιοπιστία των ισχυρισμών των ρώσων επιστημόνων», δήλωσε ο Νίτσε, ο οποίος πρόσθεσε ότι «αποδεικνύεται πως τα πιο ενδιαφέροντα σούπερ-βαρέα στοιχεία μπορούν στην πραγματικότητα να δημιουργηθούν στο εργαστήριο». Τα στοιχεία που είναι βαρύτερα από το ουράνιο, το στοιχείο υπ. αρ. 92 του Περιοδικού Πίνακα (ο ατομικός αριθμός παραπέμπει στον αριθμό των πρωτονίων του πυρήνα), είναι ραδιενεργά. Τα στοιχεία ως το 111 και το πρόσφατα επιβεβαιωθέν 112 έχουν γίνει με τεχνητό τρόπο, είτε σε πυρηνικούς αντιδραστήρες, είτε σε επιταχυντές, και αποσυντίθενται πολύ γρήγορα, το πολύ μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.Ήδη από το τέλος της δεκαετίας του ΄50, ορισμένοι επιστήμονες υπολόγισαν ότι υπερβαρέα στοιχεία με ορισμένους συνδυασμούς πρωτονίων και νετρονίων θα ήσαν σχετικά σταθερά, φτάνοντας τελικά σε μια «νήσο σταθερότητας», όπου η διάρκεια ζωής των στοιχείων θα μετράται όχι με κλάσματα δευτερολέπτου, αλλά με λεπτά, μέρες ή –κατά μερικούς υπεραισιόδοξους- εκατομμύρια χρόνια.Το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας-Μπέρκλεϊ έχει μακρά εμπειρία στην αναζήτηση υπερ-βαρέων στοιχείων, ειδικά από τότε που ο Γκλεν Σίμποργκ ανακάλυψε εκεί το πλουτώνιο το 1941.Όπως δήλωσε ο καθηγητής Νίτσε, η νέα ανακάλυψη αποτελεί ένα ακόμη βήμα για τη «νήσο σταθερότητας».

Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Επιστήμη και τέχνη: δύο συμπληρωματικές προσεγγίσεις

Το 3ο Επιστημονικό Συμπόσιο με θέμα «Κοινή πορεία προς την αναζήτηση των μυστικών του Σύμπαντος» στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, Ελ. Βενιζέλου 70, Καλλιθέα, 9-11/10.

Κορυφώνονται οι εκδηλώσεις για τον εορτασμό του Διεθνούς Ετους Αστρονομίας και ο Οκτώβριος επιφυλάσσει πολλές και ενδιαφέρουσες προτάσεις για τους φίλους των σχετικών επιστημών. Ετσι, η Ενωση Ελλήνων Φυσικών και το Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο διοργανώνουν στις 9, 10 και 11 Οκτωβρίου το Τρίτο Επιστημονικό Συμπόσιο με αντικείμενο τη ζωτική αλληλεπίδραση της επιστήμης με την τέχνη. Το θέμα του φετινού Συμποσίου είναι η «Κοινή πορεία προς την αναζήτηση των μυστικών του Σύμπαντος». Η Ενωση Ελλήνων Φυσικών τα τελευταία χρόνια έχει κύριους στόχους της την καταπολέμηση της χρόνιας «καχυποψίας» που υποσκάπτει τις δημιουργικές σχέσεις επιστήμης και τέχνης και την αναζήτηση νέων διαύλων επικοινωνίας και αλληλοϋποστήριξης. Για την υλοποίηση αυτού του στόχου διοργανώνει επιστημονικές συναντήσεις, παρέχοντας τη δυνατότητα ανάπτυξης γόνιμου διαλόγου ανάμεσα σε επιστήμονες και καλλιτέχνες. Οπως απέδειξε η μεγάλη απήχηση που είχαν τα δύο προηγούμενα Συμπόσια, τέτοιους είδους συναντήσεις είναι ιδιαίτερα επίκαιρες σήμερα, καθώς αυξάνονται οι επιστήμονες που εκδηλώνουν την επιθυμία να ταξιδέψουν στα άδυτα της τέχνης και πληθαίνουν οι καλλιτέχνες που μέσα από το έργο τους επιχειρούν να αποκρυπτογραφήσουν και να εκφράσουν τις ανακαλύψεις της επιστήμης. Ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση αποτελεί το όλο εγχείρημα για τους εκπαιδευτικούς που ενδιαφέρονται να αξιοποιήσουν στην εκπαιδευτική πράξη τις μαθησιακές δυνατότητες που θα προκύψουν από την αλληλεπίδραση των επιστημονικών ιδεών με την καλλιτεχνική ευαισθησία. Στο τρίτο κατά σειρά επιστημονικό συμπόσιο για την επιστήμη και την τέχνη, επιστήμονες, καλλιτέχνες και εκπαιδευτικοί επιχειρούν να αποκαλύψουν πόσο καλλιτεχνική μπορεί να είναι η επιστημονική «ανάγνωση» του Σύμπαντος και, αντίστροφα, πόσο επιστημονικά τεκμηριωμένη η καλλιτεχνική του αναπαράσταση, αλλά και πόσο οι «εκλεκτικές συγγένειες» μεταξύ επιστήμης και τέχνης μπορούν να λειτουργήσουν στα χέρια του εκπαιδευτικού ως πολύτιμα εργαλεία για τη μύηση των μαθητών σε δύο κόσμους εξίσου υπέροχους: τον κόσμο της επιστήμης και τον κόσμο της τέχνης. Το πρόγραμμα του τριήμερου Συμποσίου είναι πλούσιο: ομιλίες με πρωτότυπα θέματα («Μουσική και μαθηματικά», «Η φυσική της ποίησης», «Βυζαντινές απεικονίσεις του Κόσμου», «Το Ενύπνιο του Κέπλερ» κ.ά.) * στρογγυλά τραπέζια στα οποία συμμετέχουν επιφανείς Ελληνες επιστήμονες και καλλιτέχνες (Γεώργιος Γραμματικάκης, Εμμανουήλ Δανέζης, Βασίλης Κάλφας, Δημήτρης Μυταράς, Γεώργιος Κοτανίδης, Νότης Μαυρουδής, Πανδώρα Μουρίκη) * ενδιαφέρουσες «παρεμβάσεις» σκηνοθετών, ηθοποιών, μουσικών (Κώστας Καζάκος, Γιάννης Βόγλης) * βιωματικά εργαστήρια ηχοθεραπείας και χοροθεραπείας * προβολή φωτογραφιών της Ελληνικής Αστρονομικής Ενωσης * έκθεση έργων εικαστικών καλλιτεχνών.

Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ανακάλυψαν 32 νέους πλανήτες έξω από το ηλιακό σύστημα

ΤΡΙΑΝΤΑ ΔΥΟ νέους πλανήτες που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από αστέρες έξω από το ηλιακό μας σύστημα ανακάλυψαν Ευρωπαίοι αστρονόμοι και χθες δήλωσαν πως πιστεύουν ότι το 40% ή και περισσότεροι από τους αστέρες όπως ο Ήλιος έχουν τέτοιους πλανήτες. Το μέγεθος των πλανητών που ανακαλύφθηκαν κυμαίνεται από το πενταπλάσιο αυτού της Γης μέχρι το πενταπλάσιο αυτού του Δία. Ανακάλυψαν και άλλα πράγματα, πρόσθεσαν οι αστρονόμοι, οι οποίοι υποσχέθηκαν να κάνουν και άλλες ανακοινώσεις φέτος.
Με τις τελευταίες αυτές ανακαλύψεις ο αριθμός των γνωστών εξωπλανητών (δηλαδή των πλανητών που βρίσκονται εκτός του ηλιακού μας συστήματος) έχει φτάσει πλέον περίπου τους 400, δήλωσε ο Στεφάν Ιντρί του Αστεροσκοπείου της Γενεύης στην Ελβετία. «Είμαι πεπεισμένος ότι πλανήτες που μοιάζουν με τη Γη υπάρχουν παντού. Στη φύση δεν αρέσει το κενό, έτσι αν υπάρχει χώρος για να μπει ένας πλανήτης, θα βάλει εκεί έναν πλανήτη», πρόσθεσε ο Ιντρί απευθυνόμενος μέσω του Ίντερνετ σε δημοσιογράφους από μια συνάντηση αστρονόμων στο Πόρτο της Πορτογαλίας. «Πάνω από το 40% των αστέρων όπως ο Ήλιος έχουν πλανήτες χαμηλής μάζας», τόνισε.
Η ομάδα χρησιμοποίησε τον φασματογράφο ΗΑRΡS, ο οποίος είναι προσαρμοσμένος στο τηλεσκόπιο διαμέτρου 3,6 μέτρων του Νότιου Ευρωπαϊκού Αστεροσκοπείου που βρίσκεται στο Λα Σίγια της Χιλής. Ο φασματογράφος δεν προσφέρει μια απεικόνιση των πλανητών, όμως οι επιστήμονες μπορούν να υπολογίσουν το μέγεθος και τη μάζα τους εντοπίζοντας τις απειροελάχιστες αλλαγές στην κίνηση ενός αστέρα που προκαλούνται από τη μικρή βαρυτική έλξη που ασκεί ο πλανήτης. Οι επιστήμονες επιδιώκουν να βρουν πλανήτες που μοιάζουν με τη Γη επειδή αυτοί είναι πιθανότερο να αποτελούν καταφύγιο ζωής. Ο ΗΑRΡS έχει εντοπίσει 75 πλανήτες που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από 30 διαφορετικούς αστέρες.
Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Δε θα μας πέσει στο κεφάλι ο "Αποφις"

Μειώθηκαν οι πιθανότητες πρόσκρουσης του μεγάλου αστεροειδή "Άποφι" στη Γη το 2036, σύμφωνα με νέες εκτιμήσεις της NASA, η οποία υποβάθμισε την απειλή. Ο "Άποφις", ο οποίος έχει μέγεθος όσο περίπου δυόμισι ποδοσφαιρικά γήπεδα, προσήλκυσε το παγκόσμιο ενδιαφέρον, όταν ανακαλύφθηκε το 2004 και χαρακτηρίστηκε δυνητική απειλή για τον πλανήτη μας, με πιθανότητες που αρχικά εκτιμήθηκαν σε μια στις 45.000 να πέσει πάνω στη Γη στις 13 Απριλίου 2036. Η νέα εκτίμηση κατεβάζει πλέον τις πιθανότητες σε μια στις 250.000, σύμφωνα με τα πρακτορεία Γαλλικό και Ρόιτερ. Οι νέοι υπολογισμοί έγιναν από επιστήμονες του Εργαστηρίου Αεριοπροώθησης της NASA στην Καλιφόρνια και θα ανακοινωθούν σήμερα στο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Ένωσης στο Πουέρτο Ρίκο. Αρχικά οι αστρονόμοι είχαν εκτιμήσει ότι ο μήκους 270 μέτρων αστεροειδής είχε όχι αμελητέες πιθανότητες (2,7%) να πέσει στη Γη το 2029, αλλά οι κατοπινοί υπολογισμοί απέκλεισαν τελικά αυτή την πιθανότητα, καθώς εκτιμήθηκε ότι ο Άποφις, εκείνη την ημερομηνία, θα περάσει σε απόσταση περίπου 30.000 χλμ. από τον πλανήτη μας.
"Η βελτιωμένη εκτίμηση για την πορεία του αστεροειδή σημαίνει ότι ο Άποφις συνιστά μια ευκαιρία να τον μελετήσουμε επιστημονικά και όχι να τον φοβόμαστε", δήλωσε ο Ντον Γιέομανς, διευθυντής στη NASA του γραφείου παρακολούθησης των αντικειμένων που πλησιάζουν τη Γη.

Ανακάλυψη και ονομασία

Ο Άποφις παρατηρήθηκε για πρώτη φορά από το παρατηρητήριο Kitt Peak National Observatory της Αριζόνας [1] των Η.Π.Α. στις 19 Ιουνίου του 2004. Η αρχική ονομασία που του δόθηκε ήταν 2004 ΜΝ4, σύμφωνα με τους κανόνες ονομασίας των νεοπαρατηρηθέντων αστεροειδών, και σε πολλές περιπτώσεις ο αστεροειδής αναφέρεται με το όνομα αυτό. Από τη δεύτερη παρατήρησή του το Δεκέμβριο του 2004 ο αστεροειδής κινεί το ενδιαφέρον των αστρονόμων καθώς οι πρώτες ενδείξεις οδηγούν σε αυξημένη πιθανότητα σύγκρουσής του με τη Γη.

Στις 24 Ιουνίου του 2005 του δίδεται ο μόνιμος αριθμός κατάταξης 99942 και στις 19 Ιουλίου 2005 το όνομα Άποφις από τους ανθρώπους που τον ανακάλυψαν. Άποφις είναι το ελληνικό όνομα μίας αρχαίας αιγυπτιακής θεότητας που προσπαθούσε να βυθίσει τον κόσμο στο σκότος καταστρέφοντας τον Ήλιο κατά την περίοδο της νύχτας. Με το όνομα Άποφις εμφανίζεται και ένας χαρακτήρας στην αμερικάνικη σειρά Stargate SG1 της οποίας φανατικοί θεατές δήλωσαν οι Tholen και Tucker που πρωτοανακάλυψαν τον αστεροειδή.

Φυσικά χαρακτηριστικά

Ο Άποφις είναι ένας αστεροειδής που ανήκει στην ομάδα των αστεροειδών Άτεν με ακτίνα περιφοράς γύρω από τον Ήλιο συγκρίσιμη της μίας αστρονομικής μονάδας (1 AU = η μέση απόσταση Γης-Ηλίου).

Ο μεγάλος ημιάξονας της περιφοράς του είναι 0,922 AU ή 92,2% της μέσης απόστασης Γης-Ηλίου. Η περίοδος περιφοράς του γύρω από τον Ήλιο είναι περίπου 324 ημέρες, πολύ κοντά δηλαδή στην αντίστοιχη περίοδο της Γης η οποία είναι περίπου 365 ημέρες. Αυτό έχει σαν συνέπεια ο αστεροειδής αυτός να διέρχεται σε μικρή απόσταση από την τροχιά της Γης δύο φορές περίπου το χρόνο. Μέχρι το Ιανουάριο του 2006 οι υπολογισμοί έδειξαν ότι η διάμετρός του είναι 320 m και η μάζα του 4,6Χ1010 kg (46.000.000 τόνοι). Οι υπολογισμοί αυτοί βασίστηκαν σε 964 παρατηρήσεις με οπτικά τηλεσκόπια και 6 με ραδιοτηλεσκόπια εκ των οποίων οι 4 με τη μέθοδο Doppler. Παρόλα αυτά το σφάλμα στους υπολογισμούς αυτούς θεωρείται σημαντικό.

Προσεγγίσεις στη Γη

Στις 21 Δεκεμβρίου 2004 ο Άποφις βρέθηκε πολύ κοντά στη Γη και για το λόγο αυτό στάθηκε δυνατή η ανακάλυψη και η παρατήρησή του. Η επόμενη φορά που ο αστεροειδής αυτός θα διέλθει σε κοντινή απόσταση από τη Γη θα είναι στις 9 Ιανουαρίου 2013 και η μεθεπόμενη στις 6 Μαρτίου 2021. Στις δύο αυτές προσεγγίσεις ο Άποφις θα βρίσκεται σε απόσταση περίπου 0,1 αστρονομικές μονάδες (0,1 AU, δηλαδή περίπου 14 εκατομμύρια χιλιόμετρα). Αν και στην απόσταση αυτή δεν θα είναι αόρατος με γυμνό μάτι, η παρατήρηση με ραδιοτηλεσκόπια «θα μας επιτρέψει να υπολογίσουμε με ακρίβεια την τροχιά του μέχρι τουλάχιστον το 2070» όπως δήλωσε ο Jon Giorgini του JPL. Ο αστεροειδής θα βρεθεί σε πολύ κοντινή απόσταση στη Γη στις 13 Απριλίου 2029 (ημέρα Παρασκευή). Οι πρώτες παρατηρήσεις που έγιναν το Δεκέμβριο του 2004 έδιναν μια εξαιρετικά υψηλή πιθανότητα σύγκρουσης του αστεροειδούς με τη Γη στην ημερομηνία αυτή. Η μέγιστη πιθανότητα που δόθηκε ήταν 1 προς 37 ή 2,7% ανεβάζοντας έτσι την επικινδυνότητα στο 4 της δεκάβαθμης κλίμακας του Τορίνο. Οι παρατηρήσεις με το ραδιοτηλεσκόπιο του Arecibo Observatory στο Πουέρτο Ρίκο στις 27, 29 και 30 Ιανουαρίου 2005 βοήθησαν να καθοριστεί με μεγαλύτερη ακρίβεια η τροχιά και τα φυσικά χαρακτηριστικά του. Σύμφωνα με τις παρατηρήσεις αυτές ο Άποφις θα διέλθει σε απόσταση 36.350 χιλιομέτρων από το κέντρο της Γης δηλαδή, περίπου στην απόσταση στην οποία περιστρέφονται οι γεωσύγχρονοι δορυφόροι που είναι 35,786 km.

Η απόσταση αυτή ισοδυναμεί με 5,7 περίπου φορές την ακτίνα της Γης που είναι περίπου 6.378 Km (η απόσταση Γης – Σελήνης είναι περίπου 90 φορές την ακτίνα της Γης). Έτσι στις 13 Απριλίου 2029 ο Άποφις θα είναι ορατός από τη Γη με φαινόμενο μέγεθος 3,3 (όσο ένας μεσαίου μεγέθους αστέρας) από τη δυτική Ασία, την ανατολική Ευρώπη και τη βόρεια Αφρική. Θα διατρέχει τον ουρανό ταχύτατα, διαγράφοντας τόξο 42 μοιρών ανά ώρα. Ο Άποφις θα διέλθει ανάμεσα από τη Γη και τη Σελήνη με μηδενική πιθανότητα σύγκρουσης είτε με τη Γη είτε με τη Σελήνη. Μία τέτοια προσέγγιση ουράνιου σώματος του μεγέθους του αστεροειδούς αυτού αναμένεται να συμβαίνει κάθε 1300 περίπου χρόνια. Το 2029 ο Άποφις θα διέλθει σε πολύ μικρή απόσταση από τη Γη. Η βαρυτική έλξη της Γης αναμένεται να κάμψει την τροχιά του αστεροειδούς με αποτέλεσμα να επανέλθει σε κοντινή απόσταση με τη Γη στις 13 Απριλίου 2036 όπου η πιθανότητα σύγκρουσης με τη Γη είναι 1 προς 5.880 ή 0,017%. Η πιθανότητα αυτή έχει δείκτη επικινδυνότητας 1 στην κλίμακα του Τορίνο καθώς ο Άποφις αναμένεται να προσεγγίσει τη Γη σε απόσταση πολύ κοντινότερη από αυτή του 2029. Οι συχνές προσεγγίσεις του αστεροειδούς με τη Γη μπορεί να έχουν ως αποτέλεσμα το συγχρονισμό της τροχιάς του με την τροχιά της Γης αυξάνοντας έτσι την πιθανότητα μελλοντικής σύγκρουσής του με τη Γη. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει ο αστεροειδής να διέλθει από μία στενή περιοχή κοντά στη Γη που ονομάζεται «βαρυτική κλειδαρότρυπα» και είναι μια μικρή περιοχή του διαστήματος εύρους 600 m. Προβληματισμός επίσης υπάρχει κατά πόσο το φαινόμενο Yarkovsky θα επηρεάσει την τροχιά του αστεροειδούς. Σήμερα γνωρίζουμε ότι το φαινόμενο αυτό μπορεί μακροχρόνια να μεταβάλει σημαντικά την τροχιά ενός αστεροειδούς. Ο Άποφις είναι ο πρώτος ιστορικά αστεροειδής που προκάλεσε ανησυχία για το μέλλον της Γης.

Προβληματισμοί για τις συγκρούσεις

Σύμφωνα με τη Μόνικα Γκρέιντι (The Guardian [4] / Η Καθημερινή): «Το ερώτημα είναι πότε και όχι εάν, ένα ουράνιο σώμα της γειτονιάς της Γης θα συγκρουστεί με τη Γη … ένα ουράνιο σώμα εύρους ενός χιλιομέτρου αναμένεται να συγκρούεται με τη Γη κάθε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, ενώ ένα ουράνιο σώμα εύρους 6 χιλιομέτρων (με πιθανή ολική καταστροφή της Γης) αναμένεται να συγκρούεται με τη Γη κάθε εκατό εκατομμύρια χρόνια» .

Τα ουράνια σώματα της γειτονιάς της Γης (NEOs) έχουν τραβήξει την προσοχή αστρονόμων και κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια. Η διαστημική υπηρεσία ΝΑΣΑ των Η.Π.Α. έχει πρόσφατα καταρτίσει το σχέδιο Spaceguard Survey με το οποίο προσδοκά να καταγράψει όλους τους επικίνδυνους αστεροειδείς και κομήτες. Η Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία ESA (της οποίας μέλος έγινε και η Ελλάδα το 2005) ετοιμάζει το πρόγραμμα Δον Κιχώτης με το οποίο θα σταλούν δύο διαστημόπλοια σε έναν αστεροειδή, το ένα θα συγκρουστεί με τον αστεροειδή και το άλλο θα παρατηρήσει την αλλαγή στην τροχιά του. Αν και πολλά σχέδια τέθηκαν στο τραπέζι των συζητήσεων για το πώς είναι δυνατόν να αποτραπεί μια πιθανή σύγκρουση με τη Γη, η παγκόσμια κοινότητα φαίνεται ακόμη ανέτοιμη να αποτρέψει με σιγουριά πιθανές συγκρούσεις. Εάν ο Άποφις συγκρουστεί με τη Γη το 2035 θα προσεγγίσει την ατμόσφαιρα της Γης με ταχύτητα 12,59 Km/s και κινητική ενέργεια 870 μεγατόνων TNT. Η σύγκρουση θα ήταν 65.000 φορές ισχυρότερη από αυτή της βόμβας της Χιροσίμα και θα μπορούσε να καταστρέψει μία περιοχή σαν το Τέξας των Η.Π.Α.

Ανακάλυψαν καινούργιο δακτύλιο στον Κρόνο

Αγνωστος παρέμενε μέχρι χθες ο μεγαλύτερος δακτύλιος που περιβάλλει τον πλανήτη Κρόνο, παρά τα τόσα χρόνια που έχουν περάσει από τότε που ο Γαλιλαίος έστρεψε το τηλεσκόπιό του στον ουρανό. Η ανακάλυψη του καινούργιου δακτυλίου, ο οποίος αποτελείται από σκόνη και πάγο, πραγματοποιήθηκε από το υπέρυθρο διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer της NASA, ο οποίος, εάν ήταν ορατός από τη Γη, θα είχε το διπλάσιο μέγεθος από αυτό της Σελήνης. Συνολικά ο δακτύλιος έχει διάμετρο 13 εκατομμυρίων χιλιομέτρων, απέχει περίπου 6 εκατομμύρια χιλιόμετρα από την επιφάνεια του Κρόνου και εκτείνεται προς τα έξω για άλλα 12 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Οπως έγινε γνωστό, ύστερα από την παρατήρηση που πραγματοποίησε η ομάδα της Αν Βέρμπισερ του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια, ο νέος αυτός δακτύλιος σχηματίζει γωνία 27 μοιρών με το επίπεδο των επτά άλλων δακτυλίων του Κρόνου και τα σωματίδια από τα οποία αποτελείται, κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτά των υπόλοιπων δακτυλίων. Μάλιστα, οι επιστήμονες της NASA είναι σχεδόν βέβαιοι ότι ο πάγος και η σκόνη που σχηματίζουν τον δακτύλιο αυτό, προέρχονται από προσκρούσεις διαφόρων σωμάτων στην επιφάνεια της Φοίβης, που είναι ένα από τα φεγγάρια του Κρόνου και το οποίο κινείται μέσα στον δακτύλιο και προς την κατεύθυνση που κινούνται και τα απομεινάρια που δημιουργούν τον δακτύλιο. Ενα δεύτερο μυστήριο που φαίνεται να λύνει η παρατήρηση αυτού του δακτυλίου, είναι το πώς δημιουργείται η μαύρη πλευρά του άλλου δορυφόρου του Κρόνου, του Ιαπετού, η επιφάνεια του οποίου είναι μισή άσπρη και μισή μαύρη. Αυτό, σύμφωνα με τους επιστήμονες, έχει να κάνει με τα σωματίδια αυτά που δημιουργούν τον δακτύλιο και τα οποία πηγαίνουν προς τον Κρόνο, μέρος των οποίων εναποτίθεται στη μισή επιφάνεια του Ιαπετού, δημιουργώντας αυτή τη μαύρη κηλίδα.
Πηγή: Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ